Inne kościoły

Breiðavík to miej­sco­wość i teren kościelny ze stru­mie­niem o tej samej nazwie znaj­du­jące się na terenie dawnego powiatu Rauða­sandur. Tam przez stulecia uloko­wany był dom modlitwy, a w 1824 roku usta­no­wiona została parafia. Znaj­do­wała się ona najpierw pod pieczą Sauðlauksdal, dziś zaś podlega ona pod Patreks­fjörður.

Kościół obecnie stojący w Breiðuvík został zbudo­wany w 1960 roku. Różne kosz­tow­ności pocho­dzące z dawnego kościoła znaj­dują się w muzeum w Hnjótur.

 

Brján­slækur to staro­dawna posia­dłość, teren kościelny i przez długi czas siedziba pastora, poło­żone u wylotu fiordu Vatns­fjörð na Barða­strönd. Kato­lickie kościoły tam zloka­li­zo­wane były poświę­cone świę­temu papie­żowi Grze­go­rzowi I Wiel­kiemu. Aneks kościelny znaj­dował się w Hagi.

Wika­riat został zlikwi­do­wany w 1970 roku, a jego obowiązki prze­kie­ro­wane do Sauðlauksdal. Żaden pastor nie zasiadał w Brján­slækur od 1935 roku.

Obecny kościół został wznie­siony w 1908 roku. Jego projek­tantem był Rögnvaldur Á. Ólafsson. Autorem malo­wideł ołta­rzo­wych powsta­łych w 1912 roku  jest artysta malarz Þóra­rinn B. Þorláksson. Na nich przed­sta­wiony jest Jezus z baran­kiem w ramio­nach. Kielich litur­giczny znaj­duje się w kościele od 1804 roku.

 

 

W Hagi na Barða­strönd znaj­dował się kiedyś kościół poświę­cony kato­lic­kiemu świę­temu Miko­ła­jowi. W czasie funk­cjo­no­wania parafii w Brján­slækur był tam zloka­li­zo­wany podle­ga­jący jej aneks kościelny, jednak później siedziba parafii prze­niosła się do Sauðlauksdal. Obecny kościół powstał w latach 1897–99 i poświę­cony 12 listo­pada 1899 roku. Nadzo­ru­jącym budowę był Magnús Magnússon z Flatey.

Właści­cie­lami kościoła byli Björn Sigu­rðsson, kupiec z Flatey, i inni. Zlecili oni pier­wotnie budowę kościoła w Hagi w 1892 roku, ale uległ on zawa­leniu wczesna zimą 1987 roku. Prawie natych­miast wznie­siony został kolejny na jego miejsce. Kościół w Hagi był własno­ścią prywatną do 1952 roku, kiedy to kongre­gacja prze­jęła go od właści­cieli, Hákona J. Kristó­fers­sona i Niela P. Sigu­rðs­sona z Reykja­víku.

Kościół jest drew­niany i wypo­sa­żony w wiele cennych przed­miotów litur­gicz­nych i kosz­tow­ności, m.in. kielich mszalny ze złota i srebra, dawną chrzciel­nicę z miedzi ze zdobie­niami, proporce ołta­rzowe deko­ro­wane miedzią, krucy­fiks na ołtarzu i szaty litur­giczne dato­wane na 1649 rok. Ambona z wize­run­kami apostołów pochodzi z 1745 roku. W w 1900 roku Anker Lund nama­lował przed­sta­wienie ostat­niej wieczerzy w Emaus na powierzchni ołtarza.

Stóri–Laugar­dalur to miej­sco­wość i teren kościelny na północ od Tálk­na­fjörður. Dawniej Stóri–Laugar­dalur było terenem zamiesz­kałym.

Kościół w Stóri–Laugar­dalur był kościołem para­fialnym miesz­kańców Tálk­na­fjörður do czasu poświę­cenia nowego kościoła w Tálk­na­fjörður w 2002 roku.

Kościół w Stóri–Laugar­dalur został poświę­cony w drugą niedzielę dzie­wię­cio­ty­go­dnio­wego postu, 3 lutego 1907 roku, przez pastora Magnúsa Þorste­ins­sona, zasia­da­ją­cego w Selárdal w Arnar­fjörður. Kościół jest drew­niany i został zapro­jek­to­wany i spre­fa­bry­ko­wany w Norwegii. Jego wzno­szenie rozpo­częło się w 1906 roku, a mate­riały na jego budowę zostały spro­wa­dzone z Norwegii. Koszt budowy wziął na siebie rolnik z Laugardal Guðmundur Jónsson, a nadzór nad budową pełnił mistrz ciesielski Jón Jónsson.

Kościół mieści 120 osób, a jego ambona jest jedną z jego szcze­gól­nych kosz­tow­ności. Ponoć stała ona w kate­drze w Oden­seum w Danii i duński kupiec poda­rował ją kościo­łowi w Stóri–Laugar­dalur. Kielich mszalny jest staro­dawny i ze złota, a na jednym z kościel­nych dzwonów wygra­we­ro­wano: „Torolfer Ulafsen, anno 1701″.

Powierzchnię ołtarza pokrywa odwzo­ro­wanie “Ostat­niej wieczerzy”  Leonarda da Vinci.

Kościelne organy mają również znaczną wartość. Zostały wyko­nane przez Ísól­fura Páls­sona najpraw­do­po­dob­niej w 1920 roku.

Kościół w Stóri–Laugar­dalur został wpisany na listę zabytków 1 stycznia 1990 roku.

Za czasów kato­li­cyzmu na Islandii kościoły w Stóri–Laugar­dalur były poświę­cone Maryi i świę­temu Miko­ła­jowi.

W kościel w Stóri–Laugar­dalur posługe pełnił kapłan z parafii w Selárdal ze względu na drogę konną prowa­dzącą ze Stóri–Laugar­dalur do Ketil­dalur przy Arnar­fjörður i dalej do Fífu­sta­ðadal. W Stóri–Laugar­dalur znaj­duje się aneksja kościelna przy­na­leżna do parafii w Selár­dalen, lecz do 1907 roku kościół był aneksją Selárdal. Inna droga prowadzi z Krossdal, miej­so­wości najbar­dziej na północ odda­lonej od Tálk­na­fjörð, przez wyżynę Selárdal i niżej do Selárdal.

Usły­szeć można różne historie na temat własności kościoła w Stóri–Laugar­dalur, ale wiadomo, że w swoim czasie jego właści­cielem był Einar Bene­diktsson. Jego własno­ścią były też ziemie, na których stoi kościół w  Tálk­na­fjörður, mimo że nigdy nie wniósł za nie opłaty.

29 wrze­śnia 2007 roku kościół obcho­dził swoje setne urodziny, uczczone mszą w obec­ności dzie­kana, pastora i poprzed­nich służeb­ników kościoła. Z tej okazji zostały kościo­łowi poda­ro­wane cere­mo­nialne krzesła.

Podane powyżej infor­macje zostały pozy­skane m.in z nat.is